Na czym polega usuwanie kurzajek?

Kurzajki to zwykle bolesne dolegliwości powstające w wyniku zarażenia się wirusem brodawczaka ludzkiego. Początkowo wyglądem mogą przypominać odcisk, dlatego w pierwszych etapach rozwoju często są pomijane i zaniedbywane. Mogą występować jako pojedyncze zmiany skórne bądź skupiać się w większych grupach. Kurzajka nie tylko wywołuje defekt wizualny, ale przede wszystkim sprawia ból w czasie chodzenia.

Czym są kurzajki? Co zwiększa ryzyko ich rozwoju? Jak je usunąć?

Kurzajka – czym jest? Gdzie się rozwija?

Kurzajka, inaczej nazywana brodawką, to nic innego jak niegroźna zmiana skórna. Charakterystyczna dla niej jest obecność wewnętrznego korzenia umiejscowionego w głębszych warstwach skóry. Korzeń ten na zewnątrz pokryty jest naskórkiem i otoczony naczyniami krwionośnymi. W odróżnieniu więc od odcisków, umiejscowionych “bardziej na zewnątrz”, kurzajka ma mocno wewnętrzną strukturę.

Kurzajka wywoływana jest przez kilka odmian wirusa HPV i zwykle atakuje między 20 a 30 rokiem życia. Niekiedy wirus może bytować w formie uśpionej przez kilka lat w organizmie swojego nosiciela.

Wirus HPV ma zdolność do samorozprzestrzeniania się. Dlatego np. pierwsza zmiana skórna może pojawić się w obszarze stóp, a kolejne na dłoniach. Kurzajka jest zakaźna i może się przenosić choćby podczas dzielenia z kimś rzeczy, np. ręcznika.

Bardziej podatne na kurzajki są osoby z niską odpornością organizmu oraz z uszkodzeniami naskórka, np. popękanymi piętami. Kurzajka może się rozwijać na całej powierzchni dłoni, stóp lub pod płytką paznokciową. Wówczas jest bardzo trudna do usunięcia, a sam zabieg może być dość bolesny.

Kurzajki – co im sprzyja?

Bezpośrednią przyczyną rozwoju kurzajki jest obecność wirusa HPV. Są jednak pewne czynniki, które sprzyjają jego obecności. Prowadzą do tego przede wszystkim wszelkiego rodzaju infekcje stóp, zwłaszcza grzybica. Osłabia ona odporność skóry i zwiększa jej podatność na różne patogeny.

Kolejnym czynnikiem jest brak właściwej higieny stóp, zwłaszcza dopuszczanie do nadmiernej wilgoci i ciepłoty. Dzieje się to najczęściej na skutek noszenia przez kilka godzin zabudowanych butów. Stopie brakuje przez to dostępu do tlenu. Z drugiej strony poci się, przez co wytwarza sporą wilgoć i ciepło. Jest to najlepsze środowisko do rozwoju różnych patogenów, w tym wirusa HPV.

Istotną rolę odgrywa również ogólna odporność organizmu. Im niższa, tym większa tendencja do różnych infekcji i schorzeń. Na niską odporność wpływa wiele czynników, w tym niewłaściwa dieta, czynniki genetyczne czy przewlekły stres.

Stres działa bardzo destrukcyjnie, gdyż prowadzi do zmniejszonej produkcji przeciwciał. Dodatkowo wpływa na stopniowy zanik grasicy – głównego narządu układu odpornościowego.

Jakie są rodzaje kurzajek? Jak je odróżnić?

Kurzajki są wywoływane przez kilka odmian wirusa HPV (np. HPV–1, HPV–3, HPV–6), różniących się między sobą np. wyglądem, dlatego też dzieli się je na kilka rodzajów.

• Kurzajki zwykłe – to najczęstszy rodzaj kurzajek. Wywoływane są głównie przez wirusa HPV–1, 2 lub 4. Mają postać niewielkich grudek w kolorze brązowym lub cielistym. Ich powierzchnia jest chropowata, a średnica zwykle wynosi ok. 10 mm. Jest to ten typ kurzajki, który ma skłonność do występowanie w grupie. Co prawda nie zawsze jest to widoczne dla oka, gdyż brodawki mają tendencję do zlewania się w jedną, większą zmianę skórną. Pojawienie się niewielkiej grudki na skórze, z czasem coraz bardziej suchej, szorstkiej i zaokrąglonej, świadczy o rozwoju kurzajki zwykłej. Ten rodzaj brodawki występuje zwykle na palcach lub pod płytką paznokciową. Ma tendencję do rozprzestrzeniania się miejsca takie jak: kolana, łokcie, twarz. Kurzajka zwykła nie wywołuje bólu.
• Kurzajki podeszwowe – za ich obecność odpowiedzialny jest głównie wirus HPV–1. Jak sama nazwa wskazuje, ten rodzaj brodawki umiejscawia się przede wszystkim na podeszwach stóp. Z tego też powodu jest przyczyną dolegliwości bólowych i znacznego dyskomfortu podczas chodzenia (tworzy się nacisk na brodawkę). Cechy charakterystyczne tej brodawki to przede wszystkim szorstka i sucha faktura oraz widoczne, choć niewielkie, odstawanie od powierzchni skóry (kurzajka nie zlewa się z nią, widać, że stanowi oddzielną strukturę). Dookoła niej znajduje się zrogowaciała warstwa naskórka, tworząca coś na wzór kołnierza.
• Kurzajki nitkowate – cechą charakterystyczną jest ich specyficzny wygląd. Mają postać długich i wąskich linii. Są również zdecydowanie cieńsze od pozostałych brodawek. Występują głównie na twarzy i szyi.
• Kurzajki mozaikowe – wywoływane często przez wirus HPV–2 lub HPV–27. Powstają na skutek zlewania się kilku pojedynczych kurzajek w jedną zmianę. Wyglądem przypominają stosunkowo płaską blaszkę. Rozwijają się głównie na obszarze podeszwy stóp, a także dłoni i okolic paznokci (szczególnie wału paznokciowego). Nie wywołują dolegliwości bólowych, jednak mają silną tendencję do nawrotów.
• Kurzajki płaskie – ich obecność najczęściej związana jest z wirusem HPV–3 lub HPV–10. Tym co odróżnia je od pozostałych brodawek jest płaska i gładka powierzchnia. Mają również zdecydowanie mniejszy rozmiar. Nieco odróżniają się od skóry, sprawiają wrażenie zmian “nałożonych” na nią. Nie sprawiają wrażenia, jakby były z nią zlane. Mają barwę żółtobrązową lub pozostają w kolorze cielistym (nieco ciemniejszym niż naturalny odcień skóry). Występują głównie na twarzy i zewnętrznej części dłoni. Mają bardzo dużą skłonność do rozprzestrzeniania się.

Kurzajki – dostępne metody leczenia

Kurzajki są dolegliwością, którą można leczyć kilkoma dostępnymi metoda. Wybór odpowiedniej zależy zarówno od własnych preferencji, jak i stadium rozwoju brodawki. Dopasowanie sposobu leczenia najlepiej skonsultować wcześniej ze specjalistą.

Najpopularniejsze metody leczenia kurzajek to:

• łyżeczkowanie,
• krioterapia,
• laserowe usuwanie,
• elektrokoagulacja,
• peelingi kwasowe.

Łyżeczkowanie

Polega na mechanicznym zdrapaniu brodawki i wycięciu jej korzenia. Podolog wcześniej podaje znieczulenie, dzięki czemu zabieg jest bezbolesny. Metoda ta może pozostawić niewielkie przebarwienia po brodawce. Po zabiegu, w zależności od lokalizacji, może pojawić się dyskomfort podczas chodzenia lub wykonywania czynności manualnych.

Krioterapia

Metoda ta opiera się na zamrożeniu kurzajki, która później samoistnie odpada. Aby do tego doszło, specjalista traktuje zmianę ciekłym azotem – w interakcji z brodawką tworzy pęcherze zarówno na jej powierzchni, jak i pod. Zazwyczaj w ciągu 7 dni od zabiegu kurzajka samoistnie się złuszcza i odpada. Metoda ta pozwala uniknąć blizn. Po zabiegu może pojawić się zaczerwienienie w okolicy brodawki.

Laserowe usuwanie kurzajki

Polega na naświetlaniu kurzajki wiązką światła, uszkadzającego naczynia krwionośne brodawki. Stan ten prowadzi do jej niedotlenienia i niedożywienia, a w efekcie – do samoistnego obumierania. Brodawka sama odpada, jednak po tym zabiegu mogą pozostać przebarwienia. Zabieg z reguły jest bezbolesny, choć przy większych i bardziej zaawansowanych kurzajkach mogą pojawić się dolegliwości bólowe.

Elektrokoagulacja

Jest metodą opartą na działaniu prądu elektrycznego o dużej częstotliwości. Prowadzi ona do ścięcia białka, co z kolei wpływa na obumieranie brodawki. Zabieg przeprowadza się w znieczuleniu miejscowym, dlatego jego przebieg jest bezbolesny. Ze względu na proces ścinania białka podczas zabiegu może pojawić się nieprzyjemny zapach. Zabieg trwa od kilkunastu do kilkudziesięciu minut, w zależności od wielkości zmiany.

Peelingi kwasowe

Metoda ta polega na stosowaniu odpowiednich leków na receptę z zawartością kwasu salicylowego lub w trudniejszych przypadkach – trichlorooctowego. Preparaty te, stosowane regularnie, przyczyniają się do stopniowego złuszczania brodawki i jej warstwowego odpadania. Stosowanie kwasu salicylowego warto połączyć z krioterapią, aby osiągnąć szybsze efekty.